حسِ مردی را دارم

که برای خودکشی

کنار اسکله ای متروک درون آب پریده

و ده متر در آب فرو رفته

.

و در یک لحظه پشیمان می شود

اما برای بالا آمدن نفس ندارد

.

حسِ غریبی ست اما

حالِ این روزام شده

یه جورایی نزدیک شده

آشنا شده

.

شبها

وقتی می خوام بخوابم

تازه می فهمم

 که بر خلافِ

شلوغیه درونم

چقدر تنهام!

.

این بار

من نمی خواستم به آن متروکِ سَر بزنم

دستی هُلم داد

افتادم

تقلا کردم

غرق شدم

.

من هم تجربه شدم

تا دیگران از من درس عبرت بگیرند

درد دارد نه؟

.

.

.

یادگاری:من هنوز هم،هر  صبح جمعه،حلوا می پزم،خدایش بیامرزد

رابطه مان را

نوشته شده در پنج شنبه 91/4/22ساعت 9:57 صبح توسط فریماه نظرات ( ) |